Contents

Ҳаргоҳ мусалмон азми сафар ба ҳаҷ ё умра кард барои ӯ мустаҳаб аст, ки хонавода ва дустонашро ба тақвои Илоҳи, яъне амал ба авомир ва иҷтиноб аз навоҳии Ӯ таъоло тавсия кунад.

Он чизе ки мардум вақти гиряи кудакон мегуянд, хоҳ шӯхи бошад ё барои тарсонидани кудак, кудакро гуяд, ки туро чизе медиҳам ё ӯро аз чизе тарсонад, ҳаром ва дар дуруғгуи дохил аст.

Дар рӯзе аз рӯзҳои шукуфони Мадинаи набави ва дар субҳи рӯзи ид дар хонаи Паёмбар (с) ва хонаҳои гирду атрофаш дар пеши назари Паёмбар (с) дар чеҳраҳои мардум шодию сурур дида мешуд,

Аз ҷумлаи ибодатҳое, ки дар гармои сахт савобро дучанд ва зиёд мекунад, рӯза, ки дар он ташнагии тоқатфарсо дар гармои сахт аст, мебошад.

Ҳангоми таҳқиқи воқеаҳои таърихи Ислом ва баррасии аҳодиси Расули Худо (с) мутаваҷҷеҳи ривоёте мешавем, ки дар мавқеиятҳо ва зарфиятҳое вижае ва ба хотири баён, ё таъкид бар мавзуъоти хос пешкаш шудааст.

Худованд мефармояд: "Бигў нопоку пок баробар нест, агарчи бисёр будани нопокҳо туро ба шигифт андозад. Пас шумо эй соҳибхирадон аз Худо битарсед, то растагор шавед" (Моида, 100)

Дар ин ҳадис баъзе аз сабабҳои дохил шудани ҷаннат, ва фазлу бузургии калимаи шаҳодат баён шудааст.

Эй мусалмонон! Мардум ҳама паи ҳаёти осуда мегарданд ва онҳо саодату бахтро ҷустуҷў мекунанд, то дар фазои ором ва хотирҷамъи зиндаги намуда, аз ҳама гуна нооромию ғам дур бошанд, хусусан дар оилаи худ.

Худованд инсонро ақлу каромат додааст ва барояш имтиёзе додааст, ки дар дигар махлуқот дида намешавад. Пас бояд аз ин неъмати илоҳи ҳифозат намояд ва онро бо истеъмоли масткунандаҳо ва мухадирот заъифу нобуд насозад.

Ин китобча баёнкунандаи мавқифи Ислом бар вуҷуд доштани ҷин бо зикр кардани далелҳо аз Қуръону Суннат мебошад. Инчунин дар бораи хуроки ва нӯшокии ҷин ва даромадани ӯ дар инсон ва чигуна муъолиҷа кардани инсонро баён мекунад. Ва дар охир оятҳои Қуръониро، ки барои муъолиҷа мебошанд، бо як маҷмуъа насиҳатҳо зикр....

Ин мақола дорои насиҳатҳое мебошад, ки инсонро водор месозад вақти худро дар ин дунё беҳуда сарф нанамояд ва худро барои рӯзе тайёр бисозад, ки дар он рӯз аз тамоми кору кирдораш ҳисобу китоб хоҳад шуд.

Яке аз ҳодисаҳои муҳимтарине, ки аркони хонадони нубуватро ба ларза даровард, ҳодисаи ифк буд, ки модари муъминон ҳазрати Оишаро аз руи туҳмату буҳтон итиҳом ба фоҳишагари намуданд, ин ҳодиса на танҳо хонадони нубуватро ба ларза даровард.